Przy odrobinie szczęścia Terrę pochodzącą z początków ubiegłej dekady można kupić we Francji, w Niemczech czy Hiszpanii już za 300-350 euro. To zachęca do zainteresowania się tym modelem. Pamiętać jednak trzeba, że Seaty sprzed kilkunastu lat nie słynęły z jakości wykonania i trwałości.

Terra jest o ok. 20 cm dłuższa od Marbelli. Oferowano ją w dwóch wersjach nadwoziowych. Pierwsza to furgonetka z tzw. wysokim dachem (częściej u nas spotykana). Terra w tej wersji należy do najwyższych małych dostawczaków. Tuż za pierwszym rzędem siedzeń zaczyna się przestrzeń towarowa o kubaturze ok. 2,6 m sześc. Rywale mają większe ładownie i ładowność. Drugim wariantem jest trzydrzwiowe kombi, z przeszklonymi ścianami bocznymi, mające dwa rzędy siedzeń. Na niektórych rynkach auto rejestrowano jako czteroosobowe, na innych jako pięcioosobowe. Przestrzeń ładunkowa w takiej towarowo-osobowej wersji ma kubaturę ok. 1,3 m sześc. Tylna ławka jest wyjmowana. W obu przypadkach dostęp do przestrzeni towarowej zapewniają skrzydłowe, symetryczne drzwi tylne. Spotykane są Seaty z blaszanymi lub przeszklonymi drzwiami tylnymi.

W niektórych giełdowych i komisowych egzemplarzach straszą ślady rdzy na progach, przy reflektorach oraz krawędziach drzwi. Zdarza się, że blacha ścian ładowni jest pokiereszowana, a tworzywa w szoferce mocno wypłowiałe. W ogóle jakość materiałów pozostawia wiele do życzenia. Marne jest też wyposażenie oferowanych aut.

Terrę wyposażano w małe, lecz oszczędne silniki. Benzynowe maleństwo pochodzi z Marbelli, uzyskuje z poj. 0,9 l moc 40 KM. Zdecydowanie częściej trafia się wolnossący motor wysokoprężny 1.4 (w tabeli).

Zdaniem użytkowników mankamentem auta jest mało trwały fabryczny układ wydechowy. Mała jest też trwałość elementów zawieszenia. Szoferka jest kiepsko wyciszona i hałas przenosi się do wnętrza. Walorem jest precyzyjna, pięciobiegowa przekładnia. Posiadacze Terry chwalą system grzewczy i wentylacyjny samochodu.